ΤΟ
ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑ ΤΗΣ ΑΠΟΓΝΩΣΗΣ
π. Δημητρίου Μπόκου
Βαίνων
ο Χριστός μετά πλήθους πολλού προς το σπίτι του αρχισυναγώγου Ιαείρου, για να
θεραπεύσει την ετοιμοθάνατη κόρη του, συναντά καθ’ οδόν την αιμορροούσα
γυναίκα, που υποκινούμενη από την έσχατη ελπίδα της, τον πλησιάζει κρυφά και
αγγίζει την άκρη του ιματίου του, υποκλέπτοντας έτσι την πολυπόθητη ίαση (Κυριακή Ζ΄ Λουκά).
Η
αιμορροούσα ήταν ένας άνθρωπος απελπισμένος. Είχε εξαντλήσει, για να βρει την
υγεία της, όλη της την περιουσία και όλα τα ανθρώπινα μέσα, που όχι μόνο δεν
την ωφέλησαν καθόλου, αλλά και επιδείνωσαν κατά πολύ την κατάστασή της. Δεν
ήξερε πια τί άλλο να πράξει. Είχε φτάσει σε έσχατη απόγνωση. Και τότε άκουσε «περί
του Ιησού». Ο Χριστός έγινε η τελευταία της ελπίδα. Με αυτό το φρόνημα τον
πλησίασε.
Η
στάση της κρύβει κάτι συγκλονιστικό. «Ένα σκάνδαλο εκπλήξεως».
Διακηρύττει ότι «η αλήθεια είναι να φτάσεις στην απόγνωση και να μην έχεις καμμιά ελπίδα, παρά μόνο στον Χριστό».
Η αιμορροούσα σώθηκε, όταν «της έμεινε μόνο
μία ελπίδα, να πάει και να ακουμπήσει το κράσπεδο του Χριστού» (π.
Βασίλειος Γοντικάκης).
Η πικρή αλήθεια είναι, ότι αν ο άνθρωπος ελπίζει στον
εαυτό του, στις δικές του δυνάμεις, όσο σκληρά και αν παλέψει, δεν θα νικήσει
τις παγίδες και τους πειρασμούς του πονηρού. Πρέπει να διώξει από μέσα του κάθε
έπαρση. Να αναγνωρίσει την έσχατη αδυναμία του, να
απελπισθεί από τον εαυτό του, να τον ρίψει ενώπιον του
Θεού, να ακουμπήσει στα πόδια του, να ταπεινωθεί. Από Εκείνον και μόνο να
περιμένει τη σωτηρία, όπως μας δείχνει εύστοχα ο άγιος Σιλουανός.